Wyciągnąłem z szuflady dwa stare telefony. I choć nie pasują do dzisiejszych standardów, nie da się wygodnie przeglądać na nich internetu, o aplikacjach można zapomnieć, to mają coś, czego zazdrościć mogą im najnowsze smartfony. lubię pisać na dotykowym mogą powiedzieć, że po prostu nie umiem, co jest dosyć wstydliwe i kompromitujące, biorąc pod uwagę fakt, że dotykowe ekrany są z nami od dawna, a w pisaniu pomaga system podpowiedzi. Niech będzie, że nie umiem, ale przynajmniej wiem, że nie jestem sam. Widzę, jak piszą znajomi, obserwuję zabawne literówki we wpisach na Facebooku czy Twitterze. I zawsze to samo usprawiedliwienie: “sorry, autokorekta”.Pisania po dotykowym ekranie nie można tłumaczyć tym, że nie jest doskonałe, ale przecież niczego lepszego nie wymyślono. Otóż wymyślono i to dawno temu - pisanie za pomocą zwykłej, tradycyjnej klawiatury. By przekonać się, że nie przemawia przeze mnie sentyment, wyciągnąłem z szuflady dwie stare nokie, obie z zdjęć: © nie nieaktualny system operacyjny, brak wielu współczesnych aplikacji i ekran kiepskiej jakości, to wcale nie musiałbym się z nimi rozstawać. Przeglądanie internetu jest na nich możliwe, ale w znaczący sposób odbiega od tego, co oglądamy na współczesnych telefonach - w końcu mają kilka lat na liczniku. Ale to właśnie te dwa leciwe telefony pokazały mi, dlaczego nowoczesne smartfony są niedoskonałe. Przez brak fizycznych za coś - mogliby powiedzieć producenci, tłumacząc się tym, że wyrzucenie klawiatury było konieczne, bo inaczej mielibyśmy małe ekrany. Co z tego, że jedna nokia ma przyciski “QWERTY”, skoro te zajmują połowę całego urządzenia?Jednak Nokia już kilka lat temu pokazała, że wcale nie trzeba wybierać pomiędzy wielkim ekranem a klawiszami. Spójrzcie na drugi odkurzony przeze mnie telefon, model E7. Ma dotykowy ekran i kapitalną, rozsuwaną klawiaturę. Komórkomania w 2011 roku pisała o niej tak - do dziś nic się praktycznie nie zmieniło:Została ona złożona z tej samej wielkości przycisków (poza spacją) wykonanych z gumowanego tworzywa, które jest odporne na ścieranie. Przyciski mają bardzo przyjemny skok i są osadzone w znacznych odstępach od siebie, co sprawia, że na klawiaturze pisze się szybko i wygodnie. Już po paru dniach korzystania z Nokii E7 na klawiaturze fizycznej można pisać bezwzrokowo. QWERTY jest także podświetlana, co bardzo ułatwia korzystanie z telefonu w tego dochodzą skróty klawiszowe, o których w recenzji napisano:Dzięki nim bez konieczności sięgania do menu można wygodnie kopiować/wycinać fragmenty tekstu i wklejać je w każdym miejscu w systemie, bez różnicy czy jest to wiadomość email, SMS czy że przydałoby się to i dziś?Idealne połączenie - jest dotykowy ekran, ale i klawiatura. I wcale nie wpływa to na rozmiar. Owszem, ekran ma tylko 4-cale, ale sam telefon nie jest grubszy, większy czy znacznie cięższy niż wiele obecnych telefonów. Wystarczy dodać, że jest tylko trochę grubszy niż testowana przeze mnie jakiś czas temu Xperia X Compact. Co tam model 3310 - niech Nokia odświeży E7!Źródło zdjęć: © dodatek klawiatura dodaje telefonowi oryginalny wygląd. Sprzęty prezentowały się inaczej, a twórcy kombinowali, jak upchnąć klawisze. Czy schować je pod klapką, skąd je wysuwać, jakie przyciski zostawić - dzięki temu telefony wyglądały inaczej. A dziś łamania schematu nie ma, liczy się tylko to, by ekran zajmował jak najwięcej powierzchni. I wszystkie smartfony za moment będą wyglądać tak samo, bo znikną z nich ostatnie klawisze fizyczne. To moda, którą zapoczątkowało którzy za klawiszami tęsknią, muszą ściskać kciuki za elastyczne ekrany. Dzięki nim ekran będzie duży, ale składany, przez co wyświetlacz znany z tabletów po złożeniu spokojnie zmieści się w kieszeni, tak jakbyśmy nosili zwykłego smartfona. A przecież im większy ekran, tym wygodniej pisać jednak melodia przyszłości. W najbliższym czasie powrotu klawiatur spodziewać się nie należy. O tym, że to relikt dawnych czasów, najlepiej świadczy fakt, że klasyczne przyciski znajdziemy wyłącznie w tak zwanych “telefonach dla seniora”. Jaka szkoda!